KOMŞU EVLER

Hiç kapanmayacak yaralarına, umutlar doğuruyor bıkmadan usanmadan...

İşte, komşu evde bir kadın Kimseye duyurmadan sesini, Kendi kendine yine doğumda, Yine yeniden, Hiç kapanmayacak yaralarına, umutlar doğuruyor bıkmadan usanmadan... Doğan her bir umudu, kendi elleriyle gömmüşlüğüne aldırmadan. Tutunmuş inandıklarına Ölümlerin kattığı gücün adına Cesaret yerleştirip gözlerine Kalkıyor ayakları üstüne Bir daha düşmemek ümidiyle...   İşte, komşu evde bir çocuk, Küçücük bedenine giydirilen büyümüş lük fistanı ile Çoktan hazırmış sanki dünyanın çilesini çekmeye Kaderine türküler bile yakmış Bestesi güftesi olmayan "Ah yeniden gelsek dünyaya, Ölmeyen annelerin koynunda Doysak mutluluğa hiç açlığı tatmadan, Uyusak şevketin kollarında, Koşsak rüyaların renkli yollarında... Koşsak... Koşsak... Hiç yorulmasak"...   Yürüyorum soluk soluğa, O sokaktan bu sokağa, Dönerken, bulur muyum ayak izlerimi bilmeksizin Her köşe başında iblisler, Kederleri sürüyor komşu evlerin duvarlarına, Bahisler kurulmuş sanki hayatlar üstüne Aşk, Bir e beş veririm diyor, elindeki son bir e gözünü dikiyor Alıyor umutları, kökünü kazıyarak. Ömür aldatıyor sevenleri, Ölüm olmayacakmış gibi, Her yeni bir gün, güneşle unutturuyor, yarım kalan hikâyeleri. Dikip, alaycı gülüşlerini unutkanlığımıza Yapıyor yapacağını... Alıp hikâyelerimizden kahramanları, kara toprağa yatırarak. Komşu evleri, ağıtlara boğarak... Aslı Taş