Türkiye Cumhuriyet Merkez Bankası'nın (TCMB) son Para Politikası Kurulu (PPK) toplantısında alınan faiz artırım kararı, ülkenin ekonomik durumuna dair derin endişeleri bir kez daha gün yüzüne çıkardı. Politika faizi %45'ten %50'ye yükseltilirken, bu kararın arkasında yatan enflasyonist baskılar ve ekonomik istikrarsızlıklar, hükümetin ekonomi politikaları üzerinde ciddi soru işaretleri yaratıyor. Merkez Bankası'nın faiz artırımı ve operasyonel çerçevede yapılan değişiklikler, enflasyon görünümündeki bozulmanın ciddiyetini ortaya koyuyor. Şubat ayında aylık enflasyonun ana eğiliminin öngörülenden yüksek gerçekleşmesi, hükümetin enflasyonla mücadeledeki başarısızlığını gözler önüne seriyor. Bu durum, hükümetin tarım politikalarındaki başarısızlıklar ve çarşı pazar enflasyonuna müdahale etme çabalarının yetersizliğiyle daha da vurgulanıyor. Resmi rezerv varlıklarının bir önceki aya göre %4,0 azalarak 128,5 milyar ABD doları düzeyine gerilemesi, ekonomik güvenin sarsıldığının bir göstergesi. Döviz varlıklarındaki düşüş ve Merkezi Yönetim ile Merkez Bankası'nın önceden belirlenmiş döviz çıkışlarında görülen artış, döviz piyasasında yaşanan baskıları ve bu baskıların ekonomik istikrarsızlığı nasıl tetiklediğini gösteriyor. Hükümetin ekonomi politikaları, sadece kısa vadeli çözümler üretmeye odaklanmış gibi görünüyor. Faiz artışları ve piyasaya döviz sürme gibi adımlar, seçimlere kadar enflasyonla mücadelede geçici bir rahatlama sağlayabilir, ancak bu yaklaşım sürdürülebilir değil. Gerçek enflasyonun %36'lardan çok daha yüksek olduğu ve hükümetin çarşı pazar enflasyonunu görmezden geldiği bir ortamda, bu politikaların etkinliği sorgulanmalıdır. Hükümetin tarım politikaları, ithal edilen canlı hayvanların işlenip tekrar ihraç edilmesi ve halkın gıdaya yönelik ihtiyaçlarını karşılayamaması gibi sorunları beraberinde getiriyor. Tasarrufun kurumlarda ve sarayda göz ardı edilmesi, lüks ve şatafatın siyasetin bir parçası olmaya devam etmesi, ekonomik zorluklarla mücadele eden vatandaşlar için hayal kırıklığı yaratıyor. Türkiye'nin ekonomik manzarası, son dönemdeki gelişmelerle birlikte, hükümetin ekonomi politikaları ve toplumsal adalet anlayışı üzerine ciddi soru işaretleri uyandırıyor. Merkez Bankası'nın faiz artırım kararları, enflasyonla mücadeledeki zorluklar ve hükümetin ekonomik politikalarının kısa vadeli çözümlere odaklanması, toplumun farklı kesimlerinden gelen eleştirilerle birleştiğinde, daha geniş bir perspektiften ele alınması gereken bir tablo ortaya çıkıyor. Kent lokantalarında sunulan uygun fiyatlı yemek hizmetlerinin, çevredeki esnafın ekonomik zorluklar yaşadığı bir dönemde dahi sürdürülebilir olması, hükümetin ve yerel yönetimlerin sosyal politikalarındaki çelişkileri gözler önüne seriyor. Bir yandan belediye başkanları, kent lokantalarının etrafındaki esnafın "kan ağladığını" dile getirirken, diğer yandan milletvekilleri Meclisteki ucuz yemek hizmetlerini savunabiliyor. Bu durum, hükümetin ve yerel yönetimlerin sosyal adalet ve ekonomik eşitlik konularında tutarlı bir politika izlemediğini gösteriyor. Ayrıca, hükümetin emeklilerden "sabır" beklemesi ve kemer sıkmalarını istemesi, ekonomik zorluklar karşısında toplumun en hassas kesimlerinden birinin daha fazla yük altına girmesini talep etmek anlamına geliyor. Bu, hükümetin ekonomik krizler karşısında toplumsal dayanışmayı sağlama ve en zayıf kesimleri koruma konusunda yetersiz kaldığını gösteren bir başka örnek. Bununla birlikte, hükümetin köye göçü teşvik ederek gıda üretimini artırma fikri, ekonomik sorunlara çözüm üretme konusunda olumlu bir adım olarak görülebilir. Ancak bu tür bir politikanın başarılı olabilmesi için, hükümetin tarım ve kırsal kalkınma politikalarında köklü değişiklikler yapması ve sürdürülebilir gıda güvenliğini sağlamaya yönelik uzun vadeli planlar geliştirmesi gerekmektedir. Sonuç olarak, hükümetin ekonomi politikaları ve sosyal adalet anlayışı üzerine yapılan eleştiriler, sadece mevcut ekonomik zorluklara odaklanmaktan öte, toplumsal eşitlik ve adaletin sağlanması, ekonomik krizler karşısında toplumun en zayıf kesimlerinin korunması ve sürdürülebilir kalkınma hedeflerine ulaşılması konularında daha geniş bir perspektiften düşünülmesi gerektiğini gösteriyor. Hükümetin ve yerel yönetimlerin, toplumun farklı kesimlerinin ihtiyaç ve beklentilerini dengeli bir şekilde karşılayacak, kapsayıcı ve adil politikalar geliştirmesi büyük önem taşımaktadır.