Zamanın kendine has bir ritmi vardır. Kimi insanlar o ritme uymak için koşar, kimi insanlar ise o ritmi şekillendirir. Biz, Edebiyat Magazin Gazetesi olarak meslektaşım Gönül Doğan ile birlikte, zamanın ritmini değiştiren insanlardan biriyle; İstanbul Sosyal Güvenlik Merkezi Müdür Yardımcısı, Ordulu Kamu Çalışanları Derneği Genel Başkanı ve Sosyal Sigortalar Kurumu Yardımlaşma Vakfı Başkanı Sayın Cengiz Aydemir ile buluştuk.

Bu buluşma, ne bir protokol ziyaretiydi ne de sıradan bir haber başlığına sığacak türdendi. Bu, bir hemşerilik hafızasının, bir vefa dilinin, bir görev bilincinin görünmeyen yerlerine dokunan bir sohbetti. Makam odasında bizi karşılayan yalnızca bir bürokrat değil; toprağını unutmamış, vicdanını kaybetmemiş, halkın içinden çıkmış bir sesin ta kendisiydi.

Cengiz Aydemir, kelimeleri dikkatle seçiyor; ama içten gelen sesi perdelemiyor:
“Ordu’lu olmak, yalnızca coğrafi bir aidiyet değil; bir duruş, bir özlemi omuzlamak demektir.”

Dernekçilik anlayışına dair söyledikleri, ezberi bozan türdendi.
“Bizde başkan, en çok para veren değildir. Hepimiz eşit katkı sunarız. Herkes aynı ölçüde taşın altına elini koyar. Ortak bir yükü paylaşmanın adıdır bu.”

Bu sözler, yalnızca dernekçiliği değil, bir yaşam felsefesini de özetliyordu.

Söz döndü dolaştı gençlere geldiğinde, sesi biraz daha derinleşti:
“Biz, torpili değil liyakati savunuruz. Bir kurumda 5 kişi yarışıyorsa ve biri hemşerimizse; onun bu yarışa hazır olması için destek oluruz. Koçluk yaparız ama adaleti incitmeyiz.”

Bu sade gibi görünen cümleler, aslında bir kamu görevlisinin, koltuğuna değil yüreğine yaslandığının göstergesiydi.

Ofisinde dikkat çeken iki köşe vardı:
Birincisi, çiçeklerle dolu, yaşama karşı duyulan şükrün rengârenk ifadesi…
İkincisi, başarılarla örülmüş, hatıralarla dolu bir köşe…
Ve tüm bunların merkezinde yer alan, Atatürk’ün şu sözü:

“Çalışmadan, yorulmadan, öğrenmeden, rahat yaşama yollarını itiyat hâline getirmiş milletler, evvela haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini ve daha sonra istikballerini kaybetmeye mahkûmdurlar.”

Bu söz, orada yalnızca bir çerçeve değil; Aydemir’in hayatının ana fikriydi adeta.

Biz sorduk: “Ben kimim?”
O duraksamadan yanıtladı:
“Ben, taşradan gelen bir çocuğun; büyük şehirde halkına olan borcunu ödeyişiyim.”

Edebiyat Magazin Gazetesi olarak diyoruz ki:
Bazı insanlar görev yapmaz, görev olur…
Bazı insanlar koltukta oturmaz, emaneti taşır…
Cengiz Aydemir bu şehirde yalnızca bir görevli değil, bir düşünce biçimidir.