HOCALI'NIN ÇIĞLIĞI
(1 Perdelik Dram)
Habil Yaşar

YAZAR
Yirmi altı Şubat… O lanetli gece,
Neler getirmedi Azerbaycan'a?
Asırlar geçse de, yıllar geçse de,
Tarih affetmez onu vicdana.

O gece sustu vicdanın sesi,
İnsanlık adına leke vuruldu.
Dünyanın en büyük faciası da,
O gece yaşandı, matem kuruldu.

Yirmi altı Şubat… Hocalı günü,
Günlerin en karası, en kötüsü.
Arşa yükseldi insanın feryadı,
Allah affetmez zalim güruhu.

Şehitler, gururlu ölümleriyle,
Tarihe en büyük destanı yazdılar.
Dünya seyretti gözleriyle,
İnandılar mı, inanmadılar mı?

BİR KADIN:
İlahi, bu nedir? Bu dehşet nedir?
Tarihte görülmemiş musibet nedir?
Kanlar akıp sele dönmüş,
Hocalı kanlı bir göle dönmüş.

Bugün cehennemi yaşıyorum ben,
Dayanılmaz acıları taşıyorum ben.

YAŞLI ADAM:
Bir bebeğe bakın, kolları kırılmış,
İnsan bu kadar zalim olabilir mi?
Artık dayanamam, dayanamıyorum,
Bacaklarım tutmuyor, yürüyemiyorum.

ANNE:
Gözlerim kör olaydı da görmeseydim,
Bedenden ayrılmış, yalnız kalmış baş.
Uzakta bir kızın gözü oyulmuş,
Biri de derisinden tamamen soyulmuş.

Ah, neler çekiyorum, yanıyor bu yürek,
Sizin intikamınız alınmalı gerek.
Hani bu dünyada adalet hani?
İnsan, insana bunu nasıl yapabilir ki?

(Uzakta küçük bir çocuk, ağlaya ağlaya, anne babasının cansız bedenine sarılır.)

ÇOCUK:
Annem, babam neden susuyorsunuz?
Beni yalnız bırakıp nereye gidiyorsunuz?
Sensiz bu dünyada kalacağım yetim,
Bilmiyorum ne yapayım, nereye gideyim?

GENÇ KIZ:
Elini ver bana, ey yaşlı ana,
Seni kaçırayım buradan bir yana.
Belki kurtarırım seni bu zulümden,
O yüzden hemen uzat elini bana.

(Uzakta bir asker bağırır.)

ASKER:
Sıkın mermileri, durmadan yine,
Hepimiz bir olup yürüyelim düşmana.
Ölürsek şehit olup yüceliriz biz,
Yaşarsak sonuna kadar savaşırız biz.

(O sırada birkaç düşman kurşunu askere isabet eder ve yere yığılır. Son nefesinde şunları söyler.)

ASKER:
Unutmaz milletim, vatanım beni,
Yaşatan her zaman yaşatır beni.
Herkes ölecektir, ölüm bir haktır,
Vatan için ölenler hep yaşayacaktır.

ANNE:
Öldü… Bir asker daha kahraman oldu,
Bir ömre, bir hayata nokta konuldu.
Allah rahmet eylesin ölenlere,
Merhamet eylesin milletimize.
Şehidin mekanı ebedi cennet,
Bunu bilmek büyük bir hikmet.

YAŞLI ADAM:
Öldün ama ölümünle yüceldin asker,
Halkımız her zaman kıymetini bilir.
Şehitsin, sen yüce bir zirvedesin,
Bu halkın, bu milletin yüreğindesin.

(Tam o anda yaşlı adamın yanına bir mermi düşer ve onun da hayatına son verir.)

BAŞKA BİR KADIN:
Ah düşman, ne kadar merhametsizsin,
Bebeklere, yaşlılara bakmaz mısın?
Yıktın, yaktın, talan ettin Hocalı'mı,
Çöl gibi kuruttun gül bahçemi.

Hocalı'm yok oldu, dağıldı Allah,
Bu günü yaşamak ağırdır Allah.

GENÇ KIZ:
Hocalı'm, doya doya bakayım sana,
Belki bir daha göremem hayatım boyunca.
Baktığım her yer viran görünüyor,
Herkesin gözleri yaşla doluyor.

Yurdum toz toprak içinde,
Hocalı'm acılar içinde.
Ermeni değil mi, yüreği yokmuş,
Zalim dünyada ne çokmuş!

Yaşamak isterdim acısız, ağrısız,
Ama nasıl yaşarım ben Hocalı'sız?
Dağılsın bu dünya, yıkılsın artık,
Onsuz bir sabaha uyanmak istemem.

(O anda bir kurşun da genç kızı vurur.)

ANNE:
Ah neler yaşadık, neler gördük,
Öldükse de onurlu bir ölümle öldük.

BİRİ:
Günahsız insanların yok olmasına,
Bu gece ağladı yıldız da, ay da.
Doğa bile siyahlara büründü,
Bir tek Ermeniler güldü, sevindi.

Ermeni, kuduz bir köpekmiş Allah,
İnsanlık adını kaybetmiş Allah.

ASKER:
Bugün büyük bir sınavdan geçti halkım,
En büyük acıları taşıdı halkım.
Bilsin, duysun bütün Ermeniler,
İntikam kıyamete kalmaz, demişler.

KORO:
Asla unutmayacağız seni Hocalı,
Bir gün susturacağız bu zalimi.

YAZAR:
Ne kadar yazsam da Hocalı'yı,
Milyonda birini anlatamadım.
Kan kokusu sinmiş satırlarıma,
Hataları düzeltecek, silemedim.