Hatay’da Süre Baskısı Depremzedeleri İkinci Kez Yıkıyor

Hatay… Yıkılmış taşların, yarım kalmış çocuklukların, göğe bakan boş pencerelerin şehri.
6 Şubat 2023 sabahı bu kadim kent, sessizce göğe sordu: "Neden?"
Bugün, aynı halk bir başka sorunun gölgesinde yaşıyor:
“Yıkıldık, yeniden kurmak istiyoruz ama niçin acele ettiriliyoruz?”

Çevre, Şehircilik ve İklim Değişikliği Bakanlığı’nın yürüttüğü Yerinde Dönüşüm Projesi, halkın kendi toprağında, kendi eviyle yeniden hayat kurmasını hedefliyor. Ancak bu umut dolu hedef, 30 Haziran 2025’e kadar konut ruhsatı alınmazsa sona erecek bir “yarım kalmışlık”la gölgeleniyor.

6306 sayılı yasa bu süreyi öngörmüyor. Yani aslında zaman, halkın değil, idarenin aceleciliğiyle daraltılıyor. Malik Ördek’in sahadan aktardığına göre, Hataylıların büyük kısmı henüz hasarlı evlerini yıktıramadı bile. İmar planları askıda, tapu işlemleri tıkanmış, müteahhitlere güven azalmış. Tüm bunlara rağmen, devletin beklediği şey ruhsat. Peki halkın beklediği ne?

“Adalet, zamanla yarışmaz. Dayanışma aceleyle değil, anlayışla örülür.”

TOKİ projelerinde %39 ilerleme oranı varken, halktan bir yılda ruhsat almasını beklemek, halkı TOKİ’ye karşı değil ama düzene karşı güvensizleştiriyor. Mühendis odaları, milletvekilleri, sivil toplum kuruluşları bu baskının “hukuki değil, idari” olduğunu söylüyor. Üstelik kanunun süresi dolmadığı halde, süre varmış gibi davranılması, güven krizini derinleştiriyor. Depremzede kendi evini kurmaya çalışırken TOKİ'nin geciken konutlarına bakıyor ve soruyor:
“Devlet kendi projesinde bu kadar gecikiyorsa, bizden nasıl hız bekliyor?”

Mimarlar ve Şehir Plancıları Odası (HAMOK), süre baskısının kaldırılmasını ve mali desteklerin artırılmasını öneriyor. Bu öneri, sadece bir teknik tavsiye değil, vicdanın sesi.

Hataylılar artık sadece ev değil, adaletli bir süreç, sürdürülebilir destek ve insanca bir yaklaşım istiyor. Çünkü bir duvarı yeniden örmek kolay, bir güveni yeniden kurmaksa zaman alır. Onlardan süreyi almak, onların umudunu budamak demek. Malik Ördek’in aktardığı sesler bir çağrı değil, bir çığlık:
“Biz buradayız. Sabırla yeniden kuruyoruz. Ama unutmayın, yıkılan sadece evimiz değil. Lütfen ikinci kez yıkmayın.”