Səma Muğanna

Aralık'ta her şey tersine dönmüştü. Köprüden kaçmak isteyen ay, göğün kollarında uykuya daldı...
Sevgili dostum, bu mektubu "en yakın arkadaşın" olarak değil, bu sefer sana bir yabancı olarak yazıyorum. Kalbimde sana karşı sevgiden çok büyük bir boşluk hissi var. Bu boşlukta ne nefret ne de sevgi vardır. Aylardır seni görmüyorum bak, birkaç gün sonra yeni yıla yeniden başlayacağız. Bir saat sonra soğuk, tozlu sokakta küçük bir kız seni bekliyor olacak. Sana hiçbir şey söylemeyecek ama gözlerinin içine dikkatlice bakmalısın. Ne göreceğini ya da hissedeceğini bilmiyorum ama dikkatli ol...
Aybeniz evinde oturmuş telefona bakıyordu. Bugün okul olmadığı için tatil günüydü. Dışarısı çok soğuk olduğu için evin penceresinden izledi. Bir anda telefonuna bir mesaj geldi. Sınıf grubundan bir mesaj vardı. O kadar çok mesaj vardı ki okuyup iletemedi. Aniden Elmar'dan bir mesaj gördü:
Merhaba Aybeniz. Lütfen yeni yıldan önce fotoğraflarımızı silin. Genel olarak profilde veya durumda bırakmayın. İstemiyorum.
Aybeniz mesajı okuduğu anda dondu kaldı. Gözlerinden bir iki damla telefonunun ekranına damladı. Sanki o an dünya gözlerinin önünde dönüyordu ve o derin bir boşluğa hapsolmuştu. Her şey karanlığa boyanmıştı. Şiddetli yıldırım sesi bunun bir işaretiydi.
Aniden kapı çalındı. Annen yavaşça odanın kapısını açtı ve sordu:
-Kızım yemek hazır.
- Anne biraz beklesek mi?
- Nolub, kızım mı? Her şey yolunda mı?
- Anne şu mesaja bir bak, sanırım ne demek istediğimi anlayacaksın.
Aybeniz titreyen elleriyle telefonu annesine uzattı ve bekledi. Gözlerindeki damlalar yavaşça yanaklarından aşağı süzülüp yastığına damlıyordu. Annesi mesajı okuduktan sonra kızına sarıldı ve şunları söyledi:
- Kızım bu Elmar olamaz.
- Belki birbirimizi iyi tanımıyoruzdur anne?
- Sen misin? İnanamıyorum...
- Onu asla affetmeyeceğim.
Sizi suçlayan kişinin "Onu asla affetmeyeceğim" sözleri muhtemelen arkadaşlıklarının bittiği noktadaydı. Bu köprünün bugün, tam 30 Aralık günü saat 23.35 sıralarında yıkılması gerekiyordu.
Kalktı ve odadan çıktı. Annesine danıştı, mesajına cevap yazdı ve yazmamasını istedi. Annesi son kararı Aybeniz'in vereceğini söyleyerek sessiz kaldı.
İnsan yaralarını yara bandıyla sardığında geçeceğini sanır ama bazı yaraların iyileşmesi mümkün değildir. İnsan, yeryüzünde ölümün kokusunu duyunca, damarlarında akan kan gibi her şeyin titrediğini ve korkuya kapıldığını sanır. Topraktaki ölüm kokusu gibi bu yarayı sarsam da ihaneti gideremem. Vücudum sağlıklı ama kalbimin her yeri ihanet yüzünden kırılmış ve toza dönüşmüş durumda. Bu toz parçacıkları o kadar görünmez ki sadece acıyı hissediyorum. Tekrar toplansalar bile acıyı hissedip iyileşmek mümkün değildir.
Seni affedeceğimi ya da "asla" affetmeyeceğimi söyleyemem dostum. Ama unutmayın ki 30 Aralık 2021'de adınız hayat kitabımdan silindi. Artık bulutlardaki yıldızlar kadar uzaksın bana. Biliyor musun, yıldızları hiçbir zaman sevmedim çünkü o kadar çok var ki bazen ben de senin gibi saymayı unutuyorum. Ben yalnızca karanlıkta parlayan Ayı seviyorum ve bu sana vereceğim en adil yanıttır. Ben göklerin kızıyım dostum ve senin ihanetin, yağmur damlalarının toprağı ıslatması ve sonra çamur gibi insanların üzerinden geçmesi kadar boş. Evet sen bir topraksın ama sen o dalın toprağın altındaki ne dalı, ne de çiçeğisin. Bugün dallarımı kırdın ama iyi ki onları kırıp parçalamışsın, çünkü senden bir parça bırakmaktansa kanatsız gökyüzüne koşmak daha adil!
Bir gün yeniden buluşacağız ve o ellerle dokunduğunuz topraklar, ağlattığınız kızın gözyaşları olacak. Bu gözyaşları bir tohum gibi yeşerecek ve her düştüğünde iç çekerek sana diyecekler: 31 Aralık 2021 gecesini unutmadım ey karanlığın kaba zalimi! Evet, eziliyorsunuz. Bakın ben size kötü ya da hain demiyorum, mazlum diyorum!
Bugün gözyaşlarımla birlikte seninle olan tüm güzel anılarımı bu toprağa gömdüm. Ölümden korkma, bir gün cennette değil, bu büyük, fırtınalı şehirde buluşacağız, emin ol. Teşekkür ederim, gerçekleşmemiş hayallerimin kabus gibi ilhamı!
Aybeniz telefonu açıp Elmar'a mesaj yazmak istediğinde bir anda kapı çalındı. Kapıya yaklaştı ve açmak istediğinde durdu. Kapının penceresinden baktığında dışarıda kollarını vücuduna dolamış küçük bir kız duruyordu. Aybeniz hızla kapıyı açarak onu içeri aldı:
- Bebeğim, sen kimsin?
- BEN...
- Sen?
- Sana bunu vermeye geldim.
- Bu nedir?
- Bırak gideyim.
- Ufaklık korkma benden, adın ne?
- Adım... Adım Ay...
- Çok mutluyum ama bunu sana kim verdi?
- Peki... El...
-Korkma gülüm söyle.
-Elmar...
Suçluluğunuz aniden dondu. Bu küçük kız kimdi? Elmar'ın gönderdiği bu mektup mu?
- Onu nereden tanıyorsun Ay?
-Göklerden...
- Gökyüzü mü?
- Benim hatam, az önce yazdığın mektubu hatırlıyor musun?
- Hayır, benim

Sama Mughanna, Azerbaycan Yazarlar Birliği üyesi, başkanlık bursu sahibi, 4 kitabın yazarı