Zemherinin ayazında, gece suskun ve derin,
Karanlık, yıldızları bile örten bir örtü gibi.
İçimde bir sızı, bir vakitsiz hüzün,
Masamda yankılanan sessiz harflerin izinde.

Dünya dönüyor, zaman akıyor usulca,
Ama kaybolan yalnızca anlar değil;
İnançlarımız, özümüz, eriyen bir mum gibi,
Girdabında savrulan hatıralar ve kelimeler.

Ey sonsuzluk, ey devinen evren!
Beni duyuyor musun?
Bilinmezliğin içinde yankılanan sesim,
Düşen bir yaprak gibi sessizce kayboluyor.

Oysa bilirim, kontrol edemem her şeyi,
Rüzgârın yönü gibi, kaderin ince çizgisi gibi.
Mutluluk, uzak diyarlarda değil,
Bir damla nur gibi içimizde gizli.

Erdemle yürüyelim şu kırılgan yolda,
Onurlu bir yaşamın izinde.
Zaman aksa da, gece kararsa da,
Kendi ışığımızla aydınlatalım dünyayı.

Güven Albayrak

01.02.2025-01.37