Belki de hiç kimse yazdıklarımı anlamayacak, ama ben de herkes anlasın diye yazmak zorunda değilim.

Belki de hiçbir zaman bulamayacağım kadını arıyorum. Nerede o kadın ya da en azından onun varlığı mümkün mü? Belki beş adım ötemde, belki de mesafelerin yetmeyeceği kadar uzağta. Hatta insan oğlu o mesafelerin uzaklığını düşünebilecek kadar bile gelişmemiştir. Aradığım o kadın, şiirlerimin başlıca figürü olsa da hayalidir, ütopiktir. İnsanlığın üzerinde olan o kadını bulmak henüz kimseye nasip olmamıştır ve her insan, özellikle yaratıcı bireyler, şairler, ressamlar, tam da o kadını düşünerek en büyük eserlerini yaratmıştır. Ancak hiçbir sanatçı, "onu buldum, az da olsa yaklaştım, dokundum, sesini duydum" diyecek kadar cesur olamaz. Çünkü ona dokunmak belki de ortaya çıkacak dahi eserlerin de sonunu getirebilir. Ve işte o zaman, şiir, sanat, resim, her şey bir anda yok olabilir. Bu ise felaketin milyon kat büyük bir felakete dönüşmesi olur. Çünkü belki de o, hiçbir zaman bulunmamalı.

O kadın inanılmaz derecede güzel mi? Bilmiyorum. O kadın düşünülemeyecek kadar asaletli mi? Bilmiyorum. Ama bir şeyi biliyorum ki, o kadın güzelliğin ya da asaletin sembolü değildir. Eğer bahsettiğim özelliklerde o kadını bulmuş olsaydım, belki de hiçbir şiir yazılmayacak, belki de ilham perisi dedikleri hayali varlık benden uzaklaşacak ve bir daha ruhumun konuğu olmayacaktı. Büyük eserler ancak ve ancak bulunması istenen fakat bir ömür boyunca asla bulunamayacak biri düşünülerek, onu hayallerde canlandırarak ortaya çıkar. Ve belki bir sanatçının herhangi bir eseri ona büyük bir başarı getirecek, onu dünya çapında ölümsüzleştirecek ama o kişi bunun farkında bile olmayacaktır. Sebep mi? Sebep çok basit. Çünkü hiçbir sanatçı hangi eserinin şadevr olacağını asla tahmin edemez ve hiçbir eser de düşünmeden yaratilamaz. Hiçbir şair, hiçbir ressam, hiçbir besteci, asla Tanrı değildir.

Habil Yaşar

Bir Şairin Etirafı
                                    
                  
   Bəlkə də heç kəs anlamayacaq yazdıqlarımı, amma mən də hər kəs anlasın deyə yazmağa məcbur deyiləm.
   Bəlkə də heç zaman tapa bilməyəcəyim qadını axtarıram. Haradadır o qadın və ya heç olmasa o qadının varlığı mövcuddurmu? Bəlkə də beş addımlığımdadır və bəlkə də məsafələrin yetə bilməyəcəyi qədər uzaqlıqdadır, hələ insan oğlu o məsafələrin uzaqlığını düşünə bilməyəcək qədər ibtidaidir. Axtardığım o qadın şerlərimin əsas obrazı olsa da xəyalidir, utopikdir. İnsanlığın daha üstündə olan o qadını tapmaq hələ heç bir kəsə nəsib olmamışdır və hər bir insan, xüsusən yaradıcı insanlar, şairlər, rəssamlar məhz o qadını düşünərək öz dahiyanə əsərlərini yaratmışlar. Amma heç bir sənətkar onu tapdım,  az da olsa yaxınlaşdım, toxundum,  səsini eşitdim deyə biləcək qədər cəsarətli ola bilməz məncə. Çünki, ona toxunmaq bəlkə də yarana biləcək dahiyanə əsərlərin də sonunu gətirə bilər. Və məhz o zaman  poeziya, şeriyyət, rəssamlıq hər şey bir göz qırpımında məhv ola bilər. Bu isə faciənin milyon qatı bir faciəyə çevrilər. Çünki axtarılan bəlkə də heç zaman tapılmasa yaxşıdır.          
  O, qadın inanılmaz qədər gözəldirmi? Bilmirəm. O, qadın düşünülməyəcək qədər alicənabdırmı? Bilmirəm. Amma bir onu bilirəm ki, o, qadın heç də gözəlliyin və ya alicənablığın rəmzi deyil. Əgər sadaladıqlarımda o qadını tapmış olsa idim, bəlkə  də heç bir şer yazılmayacaqdı və bəlkə də ilham pərisi dedikləri xəyali bir varlıq da məndən uzaqlaşacaq və bir daha ürək evmin qonağı olmayacaqdı. Böyük əsərlər yalnız və yalnız tapılması istənilən ancaq bir ömür boyunca əsla tapılmayacaq  birini düşünərək, onu xəyallarda canlandıraraq yaranır.  Və bəlkə  də bir sənətkarın hər hansısa bir əsəri ona uğur gətirəcək, onu bütün dünyada əbədi olaraq yaşadacaqdır, amma o, heç zaman bunun fərqində belə olmayacaqdır. Səbəb? Səbəb isə çox sadədir. Çünki, heç bir sənətkar hansı əsərinin şedevr olacağını əsla düşünə bilməz və heç bir əsəri də düşünmədən yarada bilməz. Heç bir şair, heç bir rəssam, heç bir bəstəkar eyni zamanda heç zaman da Allah deyildir. 
                     Habil Yaşar