Yazmak… Pek çok insanın basit bir eylem gibi gördüğü ama aslında karmaşık, derin bir süreçtir. Herkese nasip olmayan, fakat bir kez ruhunuza işledi mi sizi en gizli köşenize kadar ele geçiren, sonsuz bir ihtiyaçtır. Zamanın, mekanın hiçbir önemi yoktur. O an geldiğinde sizi esir alır ve öylesine güçlüdür ki elinizden kaçması mümkün değildir. Yazma yeteneği, bir tutku olduğu kadar bir teslimiyettir.

Yazmak, en hassas yüreklerde filizlenir, büyür ve bir yanardağ gibi patlayarak varlığını gösterir. Ancak yanan bir kalbiniz ve derin bir duyma yetiniz yoksa, yazmanın ne olduğunu gerçekten anlayamazsınız. Yazmak, ruhunuzu tüm çıplaklığıyla ortaya koymayı gerektirir. O bir sevgili gibidir; yalnızca yüzeyde değil, derinliklerde hissedilmeyi ve hayatınıza dokunmayı ister. Şımarıkça, oyunlar oynamanızı ve onunla içten bir bağ kurmanızı talep eder.

Onun kaprislerine katlanabildiğiniz ölçüde size cömertlik sunar yazmak. Ancak bu armağan, her zaman hazır beklemez. Bazen sebepsizce kaçar; günlerce, aylarca, hatta yıllarca sizi bekletir. Ve tam da onu bir daha hiç bulamayacağınızı düşündüğünüz bir anda geri döner. Kalbinizin kapısını çaldığında onu içeri almak, öylesine büyük bir mutluluk verir ki, bir ömrün yükü omuzlarınızdan kalkmış gibi hissedersiniz.

Yazmak, bazen yıllardır düşündüğünüz bir konuyu aylarca kağıda dökememektir. Çünkü onun geliş zamanını yalnızca kendisi bilir. Öte yandan, bazen de sizi adım adım takip eder; ruhunuzla, canınızla bütünleşir. Yazmak, sizin ne zaman hazır olduğunuzdan çok, onun ne zaman sizi yakaladığına bağlıdır. Bu gerçeği unutanlar, ömürlerini yazma uğruna harcarlar, fakat ne yazdıklarıyla övünebilirler ne de yazıları onları ebedi kılar.

Eğer düşünceleriniz sizi başka diyarlara götürmüyorsa, yazmak bir çölde su aramaya benzer; yalnızca vakit kaybıdır. Toprak nasıl suyla hayat buluyorsa, yazı da yetenekle yeşerir. Ancak yalnızca duygu, düşünce ve tutkuyla yoğrulduğunda gerçek bir anlam kazanır.

Yazabilecekleriniz kadar, yazamadıklarınız da size bir şeyler öğretir. Düşüncelerinizle fethedemediğiniz hiçbir şey yoktur; sadece zaman, bu fethi mümkün kılacak anahtarı taşır. Zaman, derinliklerinde gizli bir araçtır ve onu ustalıkla kullanabilenler istediklerine ulaşır. Sonunda, sonsuz bir mutluluğun kapılarını aralarlar.

Yazmak, bir ömür süren bir yolculuk, bir keşif, bir başkaldırıdır. Her cümlede yeniden doğar, her kelimede yeniden var olur. Çünkü yazmak, yalnızca bir eylem değil, insan ruhunun özgürlüğe kavuşma halidir.

Habil Yaşar

Yazmaq 
Çoxlarının asan düşündüyü, azlarının isə olduqca mürəkkəb proses olduğunu anlamasıdır yazmaq. Hər kəsə nəsib olmayan, ancaq hamının daxilinin ən gizli nöqtələrinə qədər sirayət edən əbədi bir tələbatdır – yazmaq arzusu.
Zamanından, məkanından asılı olmayaraq o səni haqladısa, əsirinə çevirir, onun əlindən heç yana qaça bilməyəcək dərəcədə qüvvətlidir – yazmaq vergisi.

Ən çox həssas olan insanların qəlbində zərrə-zərrə böyüyərək, anidən vulkan kimi partlamaqla özünün mövcudluğunu göstərməkdir yazmaq. Əgər yanar qəlbin, hər şeyi duyacaq istedadın yoxdursa, axı necə qavraya bilərsən nədir yazmaq. Sən onun əsirinə çevrildikcə, o da sənə xidmət etməyə hazır olan bir qadın kimidir yazmaq. Yalnız üzdə deyil, onu içdə hiss eləməyi, nazı ilə oynamağı sevəcək qədər ərköyündür – yazmaq.

Şıltaqlığına dözə biləcəyin qədər sənə böyüklük gətirməkdə əsla xəsis deyil – yazmaq. Bəzən bilinməyəcək səbəbdən uzaqlaşıb yan qaça da bilər, günlərlə, aylarla, hətta illərlə də gözləməyə məhkum edər səni və sən gözləyə-gözləyə ondan həmişəlik ayrıldığını düşündüyün zamanda anidən döyülər ürəyinin qapısı və sən onu bu qapıdan daxil edəndə bir ömrün yükünü çiyinlərindən atdığını sandığın dərəcədə xoşbəxt olmaq xoşbəxtliyini bəxş edər sənə – yazmaq.

Nəticədə bəzən illərlə düşündüyün mövzunu, aylarla yaza bilməməkdir – yazmaq arzusu. Onun gəlişinin zamanını ondan başqa kim bilə bilər ki? Və bəzən səni günbəgün, addımdaaddım izləyə də bilər yazmaq və sən onunla ruhla can kimi yaşayarsan zamanı. Heç nəyin səndən yox, məhz ondan asılı olduğunu, sənin onu gözləməyinlə yox, onun səni yaxalamağıyla bağlı olduğunu unutmamaqdır sadəcə. Və bunu unudanlar sadəcə yazmaq üçün çabalaya-çabalaya keçirərlər həyatı və sonda nə yazıları əbədiyyətə qovuşdurar onları, nə də onlar yazdıqları ilə öyünə bilərlər.

Səni səndən alıb özündə anlamadığın məkanlara götürə bilmirsə düşüncələrin, o zaman səhrada su axtarırcasına boşuna zaman xərcləməkdir – yazmaq. Torpaq su ilə becərildiyi kimi, yazmaq da istedadla yetişib, duymaqla yaşanar və o zaman sözünü deməklə hünər göstərməyə qabil olar insan.

Nələri yaza bildiyindən asılı olmayaraq, nələri yaza bilmədiklərin düşündürməlidir səni və sən düşüncələrinlə fəth edə bilərsən zamanla yaza bilmədiklərini. Zaman hər şeyin açarı, açar isə zamanın dərinliklərində gizlənən sirli bir vasitədir. Bu vasitədən istifadə etməyi bacaranlar nail ola bilər istədiklərinə. Sonda sonu olmayan sonsuzluqda əbədi səadəti axtarıb tapa bilməkdir – yazmaq.

Habil Yaşar