90’lı yıllar… Walkman’in kulaklığında yanık bir ses yankılanırdı. Gençlik, kalbinde sakladığı aşklara cümle bulamazdı; hisler hep şarkılarla anlatılırdı. O ses, Güllü’nün sesiydi.

“Oyuncak Gibi” dediğinde, içimizde kırılıp da söyleyemediğimiz incelikleri hatırlardık. Bir bakışla başlayan ama hiç söylenemeyen duyguların diliydi bu.

Gizli defterlerimize isimler yazarken kulaklarımızda “Yalan Sevgiler” dönerdi. Platonik sevdaların en suskun hâllerinde, Güllü bizim yerimize ağlardı.

Otobüs camından dışarıya dalıp giderken, “Beni Ellerin Mutlu Etsin” fısıldardı kulağımıza. Sevdiğimizin başka kollarda huzur bulduğunu bilirdik ama yine de içimizden “belki bir gün” derdik.

Ve o kıta… en unutulmaz, en içten:
“Kalbime söz geçmiyor, yalnız seni istiyor. Sensiz zaman durmuş bakıyor. Seni rüyamda görsem o gün mutlu kalkarım. Sen sevdikçe bende varım. Kalbimde yerin dolmaz, seni nasıl atarım? Her şeyim oldun benim.”

Bu sözler sadece bir şarkı sözü değildi; kalbimize nakşedilmiş bir hayat dersi, gizli platonik aşklarımızın sessiz tercümanıydı. Her dinlediğimizde gençliğimizin utangaç bakışlarını, bir köşe başında beklenen o göz temasını, içten içe yaşadığımız kırgın ama saf duyguları hatırlardık.

Kasetlerin geri sarıldığı, şarkıların tekrar tekrar dinlendiği o yıllar… Her genç kızın, her delikanlının kalbinde sakladığı sır, Güllü’nün sesiyle hayat buldu. O, sadece arabeskin güçlü bir kadını değil; kalbimizi çırılçıplak yakalayan bir sırdaştı.

Bugün geriye dönüp baktığımızda, onun sesinde saklı kalan aşklarımızı hatırlıyoruz. Belki hâlâ bir yerlerde aynı şarkıyla iç çeken kalpler vardır. Çünkü Güllü, sadece bir şarkıcı değildi; o, bizim içimizde sakladığımız aşkların en yanık sesiydi.