İnsanlar kendi hikâyelerini yaşar. Benim hikâyemi de garip yapan, ellisinden sonra amansız bir sorunun peşine düşmem…

 Önce niye anlamsız geliyor onu açıklayayım. Basit bir soru aslında: Hayatın anlamı nedir? Eğer bir insan hayatın değerini yâda anlamını sorgulamaya başlamış ise, aslında o insan hastadır, çünkü nesnel olarak ve amacı yönünden yaşamın ne anlamı vardır ne de değeri. Hayatın anlamını sorgulamanın hastalıkla bir ilgisi var mıdır, yok mudur, önemli olan bu soruyu doğru zaman da sormak ve dürüstçe yanıt vermektir.

Ben böyle felsefi soruyla uğraşacak kadar dürüst bir insan değilim, kafam basmaz böyle şeylere. Benim hiçbir şey bilmem gerekmez, sadece kendi değerlerimi bulmam ve bu değerler ile uyumlu yaşamam gerekir.

Ben Güven Albayrak bu hayattan ne öğrendiniz diye sorsanız bana, o kadar çok şey öğrendim ki! Kendimi avutmayı öğrendim. Kendimi avutacak bir şeyler bulmayı, defalarca yıkılsa bile yılmadan, usanmadan yeniden hayal kurmayı, beklemeyi öğrendim, sevmeyi öğrendim. Babamı bir fıstığın kokusunda bıraktım.

Hayatı sadece kendimiz için değil, yakın çevremizdeki insanlar için de anlamlı kılabilmeliyiz. Varlığımız onları mutlu ediyor, yokluğumuz üzüyorsa onlar için anlam taşıyoruz demektir. Özlemek güzeldir, ama özlenmek daha güzeldir. Varlığı ile mutlu eden, yokluğu ile üzen kişi olmak önemli bir özelliktir. Bu bağlamda insanlar ikiye ayrılır: Gelişi ile sevindiren, gidişi ile üzenler ile gelişi ile üzen, gidişi ile sevindirenler.

Hayatın anlamını sağlık ile ilişkilendirmek de gerekir. Her şeyin başı sağlık olduğuna göre sağlığını kaybeden kişi yaşadığı sorunun büyüklüğüne göre hayattan soğuyabilir, yaşamaktan ümidini kesebilir.

Bizim, bu dünyadaki trajedimiz, kaçınılmaz ölümlülüğün farkında olarak yaşamamızdır. Boynumuzda ölüm fermanımızla doğar ve zaman içinde sevdiğimiz insanların ölümüne tanık oluruz. Kim zaman da ölümden saklanmakla ondan korunacağımızı sanırız, onu inkâr edip ve görmezden gelirsek sanki bizim semtimize uğramayacak zannederiz.

Ben bu şehirde yarım asır devirdim. Asla vaz geçmeden yaşadığım şehirde en yabani hayatın içinde yoğruldum. Yaptığım en iyi şeyse vazgeçmemek, yeniden başlayabilmek. Yeniden ilk günkü gibi inanabilmek. Tıpkı gelmeyeceğini bildiğimiz treni, garda beklemek gibi, bu şehrin öğrettiği en büyük şeyde inanmak, yanılmak ve denemeye devam etmek. Aramaktan asla vaz geçmeyeceğim; sevdamı, ruhumu, anlamlandırdığım her şey benimle yaşayacak olmasıdır.