Yeni yılın son gününde, zamanın bir hediye paketine sakladığı acı bir sürpriz ile karşılaştık. Dayımın ölüm haberi, sessiz bir melodi gibi evimizin duvarlarına çarptı, annemin gözlerinde yankılandı. O an, annemin yüzüne baktığımda gördüğüm boşluk, içimde tarifsiz bir sıkıntı uyandırdı.  " İnna lillâh ve İnna İleyhi râciûn —Biz Allah'ın kullarıyız ve O'na döneceğiz” Her anını birlikte yaşadığımız, gülüşünü, gözyaşını paylaştığımız insanları kaybetmek, kalbin bir daha aynı şekilde atamayacağını hissettiren bir yaradır.

Annemin sabahki hali, hafızama kazındı. Koltuğun köşesinde, elleri dizlerinin arasında, boş gözlerle geçmişi izleyen bir heykel gibiydi. Zamanın durduğu, anıların su yüzüne çıktığı o bakışlar, bir insanın en derin acısını anlatırdı. Yeni yılın ilk günü, kendimi dışarı attım. Hayatın akışı içinde, düşüncelerimle baş başa kalmak için sessiz bir kafede otururken, stoacı felsefenin öğretileri aklıma geldi.

Kontrol edilebilir ve edilemez şeylerin farkındalığı, hayatımızın en büyük derslerinden biridir. Stoacılık, bize mutlu bir yaşamın, kontrol edemediğimiz şeyler yerine kontrol edebildiklerimize odaklanmakla mümkün olduğunu öğretir. Ancak, bu bilincin peşinde olmak, duygularımızı kontrol etmek her zaman kolay değildir. Zira, duyguların derinliğinde kaybolmak, insan olmanın en belirgin göstergesidir.

Yarın dayımın defin günü. Akrabalar, sadece ölüm olduğunda mı hatırlanır? Yaşam devam ederken neden birbirimizi ziyaret etmeyiz? Alınganlıklar, tahammülsüzlükler, sonrasında duyulan pişmanlıklar... Hoşgörü ve sevgi, dinimizin de insani bir olgu olarak benimsediği değerlerdir. Ancak, bu dünyada insan-ı kâmil olmak ne kadar da zor, azizim.

Kimi zaman hayatın sert rüzgarları bizi savururken, edebiyatın ve yazının sakinliğine sığınmak, ruhumuza bir nebze olsun huzur getirir. Bu deneme de, kayıpların ve duygu yoğunluklarının derinliğinde bir gezinti sunar. Her kelimenin ardında, kalbin atışını duyabilirsiniz.