Bir zamanlar bilginin peşine düşmek zahmetliydi. Kitap karıştırmak, bilene danışmak, derin düşünmek gerekirdi. Oysa bugün, bilgi parmaklarımızın ucunda ama hakikatin sesi hiç bu kadar gürültüde kaybolmamıştı.

Sosyal medya, bize çağın en büyük özgürlüğünü sundu: Kendimizi ifade etme özgürlüğünü. Ama bu özgürlük, hakikati arayanları mı güçlendirdi, yoksa sesi en yüksek çıkanları mı? Dün bir konuda ahkâm kesen, bugün tam tersini iddia eden birini görmek artık şaşırtıcı değil. Bilginin değil, popüler olanın peşindeyiz.

Öyle ki, artık uzmanlık bile gereksiz hale geldi. Doktorların yıllarca süren eğitimine meydan okuyan birkaç dakikalık videolar, tarihçileri hiçe sayan sansasyonel paylaşımlar, bilim insanlarının uyarılarını komplo teorileriyle boğan fenomenler... İnsanlar gerçeği araştırmak yerine, inandıkları şeyi destekleyen içeriklere yöneliyor.

Bilgiyle beslenmeyen fikir, sadece bir gürültüden ibarettir. Ve biz, bu gürültü içinde hakikati kaybettik.

Bir de şu var: Bu kargaşanın içinde, yeni bir akım gelişti. Artık bilgiye ulaşmak değil, tanınmak önemli. Bilginin değil, görünürlüğün peşine düşen bir nesil yetişiyor. "Ne söylediğin önemli değil, nasıl göründüğün önemli" düsturuyla büyüyen insanlar, içi boş ama parıltılı hayatların peşinde. "Fenomen olmak" bir meslek dalına dönüştü. Şöhretin yolu, saçmalamaktan geçiyor.

Ama soruyorum: Kendi iç dünyasında derinleşmeyen, anlamı aramayan insan nereye varabilir?

Ahlak, yalnızca dinî bir mesele mi? Hayır. Ahlak, bir bilinç meselesidir. İnsanın kendini eğitmesi, vicdanı diri tutması, başkasına zarar vermemesi ve gerçeği aramasıyla ilgilidir. Bugün, doğru ve yanlış arasındaki çizgi bulanıklaştı. Her şey griye döndü. O yüzden, nerede durduğumuzu hatırlamak zorundayız.

Gürültüyü susturup hakikati dinleyebiliriz. Ama önce, gerçekten duymak istemeliyiz.

Sen bu konuda ne düşünüyorsun? Yorumlarda buluşalım!